We logeren bij Caroline in het Paradijs!

We zijn er uit, behalve dat Italianen moeite hebben met het spreken van andere talen, hebben ze ook moeite met wifi. Vandaar de radiostilte.

Dit was een week van vele bergen. Na de Apennijnen kwam Toscane, toen nog meer bergen, toen Le Crete, en nog meer bergen en daarna Assisi. En vandaag als afsluiting was er de berg der bergen, de hel naar het Paradijs, de steilste berg tot nu toe, die ook nog 3 km duurde; de berg van Locanda Paradiso van Caroline, waar we nu logeren en (weer) een storm afwachten.

In die bergen kwamen wij door Firenze, met een fish and chips maaltijd aan de kade na binnenkomst bij zonsondergang. Met een prachtig verlichte Duomo en een kinder-lampionnen-optocht zodat ons rondje net een ere-rondje leek :-). Ook sprak een Nederlands sprekende Italiaan ons aan de (dat dan weer wel), hij vond ons project reuze leuk.
Natuurlijk was daar een rustdag, N ging tekenen, S rondzwerven en daarna werd het fietsshirt van Nico dat tussen de remblokjes was gekomen, vervangen.
Onze stadscamping bleek tussen 3 reuze gezellige disco's te liggen, waarvan 1 op ongeveer 50 meter. En wij gingen de volgende dag met veel zon naar Siena fietsen, dus vroeg op. Toen S. 's nachts verzuchtte dat het eindelijk stil was ging 25 minuten later de wekker. Half 7. 8 uur gingen we op weg.

De route was een van de zwaarste en mooiste routes van de afgelopen weken. Wijngaarden, olijfboomgaarden, mooie dorpjes, lekker fruit, heerlijk/heet weer, mooie bergen, prachtige glooiende afdalingen: wij blij!
Sommige bergen waren wel pittig en het laatste stuk vlak voor de camping deden we onze eigen route. Zo steil hadden we t nog niet gezien (tot dan toe, nu weten we beter), S. heeft zelfs gelopen met de fiets aan de hand. Bijna nog zwaarder, maar je blijft wat beter in evenwicht.
De camping is heerlijk rustig en natuurlijk hebben we nog een rustdag.
Het weerzien met het plein Del Campo is heel fijn, N tekent, S zwerft rond, daarna samen rondzwerven en samen tekenen tot het echt te donker wordt. Dan toch maar eten in de stad bij die zaak die zo lekker ruikt en waar S gratis mocht plassen. En na pasta, een zingende ober met vrolijke gitarist, wijntjes en grappa kan er nog best een heuvel beklommen worden naar de camping. Gaat prima!

Op naar Lago Trasimeno! Op weg naar onze favoriete camping Eden Park gelijk aan het water.
Weer een mooie route, eerst door Le Crete, het kale Toscaanse landschap. Helemaal niet zo groot als S dacht, we zijn er zo door heen. Het fietsen gaat lekker, we stampen de heuvels op en vliegen er weer af. Helemaal goed!
Het is half 6 als we in een verstopte supermarkt een meloen en proscuto kunnen kopen. Langs de kant van de weg eten we alles op. Hmmmm, intens lekker!
Rond half 8 gaat de zon onder in Italië, veel te vroeg. En waar we eerder goede verlichting hadden is onze beste lamp nu stuk dus het is wat behelpen. Wij worden wel gezien, maar zelf zien we niet zo veel. Rond 8 uur komen we bij t meer aan, we kiezen er voor door te rijden, toch leuker op onze 'eigen' camping. Heel donker! Naast een snelweg fietsen wij over een vrij slechte secundaire weg, dus hobbels in het donker en dan ook nog regelmatig het grote licht van de tegenliggers vol in de ogen. Het tempo is er wel uit. Dan zijn we er, 9 uur. Camping dicht! Wij gaan 4 April weer open. Shit! Even vragen bij de bar verderop. De volgende camping is open, half 10 zijn we er. Broodje. Douchen. Slapen. 110 km gefietst door bergen en in t donker. Wij zijn moe.

Na een rustdag aan het meer die eindigt met regen gaan we er 's ochtends om 7 uur weer uit voor de etappe naar Assisi. De voorspelling is regen dus dat kan zwaar worden. Maar het blijft bijna de hele dag droog, alleen wat buitjes in de ochtend. Kunnen we hebben!
We kennen een groot deel van de route al. Zowel bij het meer als bij Assisi hebben we al eerder gefietst. Het gaat vlot, het is leuk, en omhoogdenderen naar Assisi is een feest. Jeuj! Boven! Triomf! En veel bewonderde woorden en blikken van voorbijgangers. Die steken we in onze zak.

6 Van de 8 weken zitten er op, we hebben echte fietsbenen en een ijzersterke conditie. We zijn bijna in Rome, zien het nu ook regelmatig op de bordjes staan. Wat we merken is dat we een beetje angst... Tja, hoe zullen we het noemen... We lijken er een beetje tegen op te zitten om het 'af te maken'. Want: wat dan?
Inderdaad naar Pompeii? En hoe dan?
Of naar de kust? En waar dan?
Of allebei?
En is dat dan handig ivm de terugreis over ruim 2 weken?
Want we moeten iig over Firenze met de trein. Daar weer heen fietsen?
We merken dat we genieten van de rustdag, maar de pijntjes en wellicht de vermoeidheid, komen juist dan ook naar boven. Het lijkt dus het beste om wel te blijven fietsen. En het leukst natuurlijk!
Wij gaan het hier uit zoeken. Met de wifi komen we er wel!